China Trip (ตอน 5)

20 ตค. 52 จากโปรแกรมทัวร์ วันนี้เราจะไปไห่หลัวโกว กัน ซึ่งจะลอดผ่านอุโมงค์เอ้อร์หลังซาน จากคำบอกเล่าของไกด์ (ถ้าจำมาไม่ผิด ถ้าผิดก็ขออภัย) อุโมงค์นี้จะทะลุภูเขาอินหยัง (หยินหยาง- ซึ่งประมาณว่าเป็นสิ่งตรงกันข้ามกัน เช่น ร้อน-เย็น) ไกด์แกก็คงพูดเวอร์ไปบ้าง ประมาณว่าถ้าก่อนลอดอุโมง อากาศครึ้ม ผ่านอุโมงค์ไปแล้วอาจจะเจอหิมะ ฝนตก ทำนองนี้ เราก็...โม้ว่ะ ไม่เชื่อหรอก

ความจริงก็ปรากฎว่าก่อนลอดอุโมงค์นั้นอากาศก็ครึ้ม ๆ มัว ๆ อยู่บ้าง พอผ่านอุโมงค์แล้วอากาศก็สดใส มีแดด ก็..ไม่เห็นต่างกันเท่าไร ว่ากันว่าอุโมงค์นี้ยาวที่สุดในประเทศจีน ความยาว 4,175 เมตรทีเดียวเชียว

ตามโปรแกรมแล้ว ช่วงบ่ายเราได้ไปเที่ยวธารน้ำแข็งกัน แต่ก็...ไม่ได้ขึ้น เนื่องด้วยพวกเราเลทนั่นเอง ก็ไกด์บอกว่าวันนี้สบาย ๆ แล้วก็ไม่ได้เร่งพวกเราอะไรหนักหนา พอมาถึงเชิงเขากลับไม่มีรถขึ้นอุทยาน ต้องรออีกประมาณ 2 ชม. ก็เตร็ดเตร่กันไป ถ่ายรูปกันไป

หลังจากขึ้นเขาได้สำเร็จเรียบร้อยดีแล้ว อากาศบนที่พักหนาวโคตร ๆ แถมฝนยังตกพรำ ๆ กันอีก ไม่เข้าใจว่าทำไมฟ้าดินถึงกลั่นแกล้งคนเมืองร้อนอย่างเรากันด้วย ก็เลยต้องแต่งตัวได้หนาปั่กกันทั่วทุกคน

ที่นอนคืนนี้มีผ้าห่มไฟฟ้าให้ใช้กันด้วย ไอ้เราก็นึกว่า มันเป็นผ้าห่มที่เสียบปลั๊กไฟ เห็นภาพเป็นงั้น แต่จริง ๆ แล้วกลับเป็นแผ่นบาง ๆ วางอยู่กลาง ๆ ที่นอนซึ่งมีผ้าปูทับอีกที เสี่ยบปลั๊ก ไอ้เจ้าแผ่นนี้ก็จะอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ

ตื่นมากลางดึก จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าอากาศมันร้อนระห่ำได้ใจอย่างมากมาย ตอนแรกนึกว่าอากาศมันแปรปรวน มันก็ไม่น่าเป็นไปได้ หรือว่าเราอาจจะคิดไปเอง นอนยังไงก็ไม่หลับสักทีเพราะมันร้อนจนตับแทบแตก ก็เลยลุกไปเข้าห้องน้ำ สักพักจึงได้รู้สึกว่าอากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ ถึงได้เข้าใจว่าไอ้เจ้าผ้าห่มนี่ มันทำให้อุ่นจนร้อนขึ้นนั่นเอง ร้อนจริง ๆ นะ ร้อนมากมาย

คืนนี้...คิดว่าทุกคนในกลุ่มทัวร์คงจะไม่ได้อาบน้ำกันเป็นแน่ เพราะโคตรหนาวเสียขนาดนั้น