ก่อนขึ้นเครื่องไปเซินเจิ้น ก็พากันไปเดินที่ถนนแห่งหนึ่ง จำชื่อไม่ได้ เป็นถนนประมาณเซ็นเตอร์พอยต์ หญิงชายแต่งตัวทันสมัยสวยงาม เรายังกะบ้านนอกเข้ากรุงซะงั้น จริง ๆ แล้ว พวกเราก็ไม่ได้เดินเที่ยวกันทุกคนหรอก ใครใคร่ลงเดิน เดิน ใครใคร่นั่งรอในรถ ก็รอ ไกด์ให้เวลาประมาณ 15 นาที ประมาณว่าเปิดหูเปิดตาซะงั้น เพราะเวลาไม่พอ กลัวรถติด แล้วจะตกเครื่องบิน ก็เลยต้องเดินจ้ำพรวด ๆ ตามไกด์ ไปได้สักครึ่งถนน ก็กลับ เพราะมันก็แค่เปิดหูเปิดตาแค่นั้น มันเป็นประหนึ่งการออกกำลังกายตอนเย็น เป็นการเดินเร็ว ถึงรถแล้วพากันหอบแฮ่ก ๆ ไม่รู้จะไปกันทำไมน้อ
เย็นย่ำค่ำคืน พวกเราก็พากันขึ้นเครื่องบินไปเซินเจิ้น และแล้วก็ดีเลย์อีกตามเคย เฮ้อออออออออออออ กว่าจะนอนก็ตั้งตี 1 ทำไมมันลำบากลำบนอย่างนี้หนอ...ชีวิต
No comments:
Post a Comment