Wednesday, October 5, 2011

เจ้าเฟรม กะปอมน้อย (เอเอฟแปด) Week 10 - ใครหนิ เอาออกได้มั้ยมันน่าเกลียดดดดด

วีค Musical แค่ชื่อก็โหดเอาการ ทั้งเล่นละคร ทั้งร้องเพลง โอ้ว...กะปอมน้อยจะทำได้มั้ยเนี่ยะ

วีคนี้ NaaToy โคตรเครียดเลย ลุ้นเจ้าเฟรมว่าจะเล่นบทโมโหสุด ๆ ช่วงที่จอยมาชวนไปเล่น แล้วก็พูดถึงแพรวา ได้รึเปล่า? เพราะเท่าที่ดูมันไม่โอเคน่ะ ก็ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะแสดงได้ เพราะทั้งสองคนเป็นประเภทไม่ค่อยแสดงอารมณ์อยู่แล้ว ยิ่งมาเล่นด้วยกัน โดยที่ไม่มีคนมาช่วยบิ้วอารมณ์อีก ก็ยิ่ง เฮ้อ...เครียดแทน

แต่ครูเล็กก็เคี่ยวเข็ญสองคนนี่สุดฤทธิ์กันเลยทีเดียว ครูเค้ามั่นใจว่าสองคนนี้เล่นได้ ก็โดนดุแรง ๆ บ้างเหมือนกัน คนดูอย่างเราก็...คู่นี้มันโดนดุอีกแล้วเหรอ บางครั้งก็แทบไม่อยากดู เพราะสงสาร ขนาดเราดูเฉย ๆ ยังเครียดเลย แล้วเจ้าสองคนนี้ล่ะ

แถมวีคนี้เจ้าเฟรมได้เล่นกีตาร์สมใจ แต่พอ...ซ้อมละครไป ๆ มา ๆ บรรดาครู ๆ เรา ๆ ท่าน ๆ ก็เริ่มเล็งเห็นแล้วว่า กีตาร์มันเป็นภาระรึเปล่า เล่นละครอย่างเดียวก็ไม่ไหวแล้ว อารมณ์ก็ไม่ได้ เพลง "อยากจะลืม" ก็ยังร้องไม่ได้ดี แล้วจะต้องมาเล่นกีตาร์กันอีก ปกติเจ้านี่ก็ถูกกีตาร์ดูดวิญญาณอยู่แล้ว พอได้เล่นกีตาร์อีกก็แทบไม่สนใจอะไร ไม่มีสมาธิกับใครหรืออะไรอีกแล้ว บรรดาครู ๆ ก็พากันลงมติกันว่าเจ้าเฟรมมันดื้อที่สุดในรุ่น เพราะบอกอะไรแล้ว อันไหนไม่ชอบ ก็จะไม่ทำ ประมาณว่าอัตตาสูงว่างั้นเถอะ แต่...ของอย่างนี้มันต้องเจอกับตัวเอง ถึงจะรู้ว่าควรจะเชื่อครูที่เค้าหวังดีกับเราหรือไม่ ก็ด้วยความเป็นเด็กอีกนั่นแหละ คือ...คิดว่าตัวเองไม่ชอบ ก็คิดว่าทำไม่ได้ มันก็เป็นการปิดโอกาสไปส่วนหนึ่งแล้ว ถ้าเปิดรับสักนิด ใส่ใจมันสักหน่อย ไม่ปิดกั้นตัวเอง คาดว่าเจ้าเฟรมคงทำได้ดีกว่านี้เยอะแยะเลยทีเดียว

จำได้ว่าวันศุกร์ช่วงบ่าย ด้วยความที่อารมณ์โมโหมันไม่เกิด เจ้าเฟรมก็จัดการทำให้ตัวเองเจ็บซะ ถ้าจำไม่ผิดประมาณว่าเอามือไปทุบอะไรสักอย่าง แล้วก็เล่นบทโมโหที่มันเวอร์จนเกินเหตุ NaaToy ดูแล้วโคตรเครียดอ่ะ อารมณ์มันแรงไปกว่าเหตุการณ์ในละคร เจ้าตัวก็เครียดด้วยล่ะ พอร้องจบ เข้าฉาก ต้องให้แพรวนวดขมับให้ เห็นแล้วทั้งเศร้า ทั้งเครียด แทบจะร้องไห้ตามเลย ครู ๆ ต้องหายามาทามือให้ ทางครูเล็กกำชับมาว่าให้มาเล่นละครต่อด้วย ปรากฎว่าเจ้านี่เข้าใจว่าไม่ต้อง ก็ไปห้องน้ำ คิดว่าคงจะไปร้องไห้เพราะเครียดหรืออะไรก็แล้วแต่ พอจอยไปตาม เจ้าเฟรมกลับบอกว่าครูเล็กบอกไม่ต้องเข้าไปแล้ว เจ้าจอยกลับเข้าห้องแดนซ์ ครูเล็กก็ว่าเอาอีก ว่าทำไมไม่ฟังดี ๆ บอกให้กลับมาด้วย เจ้าจอยก็ออกไปตามที่ห้องน้ำอีก เจ้าเฟรมออกมา พร้อมกับตาแดง ๆ หน้าแดง ๆ เฮ้อ...เห็นแล้วเศร้า เจ้าจอยก็เข้าใจอารมณ์เฟรมดี เพราะเล่นคู่กัน โดนดุโดนว่าก็โดนด้วยกัน ก็เห็นใจ บอกให้เจ้าเฟรมล้างหน้าล้างตาซะ อืมม์...เครียดจริง ๆ

จากนั้นอารมณ์มันก็ต่อเนื่องกันมา จนซ้อมช่วงใกล้ ๆ จบ ก็มีการร้องไห้กันจริง ๆ หน้าแดงกันไป ทั้งจอยทั้งเฟรม เฮ้อ...ทำไมมันเครียดกันอย่างนี้ว้า


ช่วงค่ำ ครูรักจึงมาสอนวิธีการเล่นละครที่ถูกต้อง มันไม่ควรต้องลงไม้ลงมือเพื่อให้ตัวเองเจ็บ เพื่อที่จะได้แสดงอารมณ์ออกมาตามบท ที่ถูกแล้วก็คือการฟัง ฟังแล้วรู้สึก มี Inner Monologue รู้ความหมายของสิ่งที่พูด พูดเพื่ออะไร ต้องการอะไร พูดในอารมณ์อะไร และพูดกับใคร ส่วนความรู้สึกก็ให้รู้สึกเหมือนที่ตัวละครคิด ไม่ใช่รู้สึกแบบตัวเอง ไม่เครียด ไม่กลัว กับการแสดง สร้างความเชื่อ ก็ปรากฎว่าเล่นได้ดีขึ้น NaaToy ก็โล่งใจขึ้นมานิดส์นึง

วันคอนเสิร์ตจริง แทบไม่อยากดูฉากของเจ้าเฟรมเลย รู้สึกว่ามันเครียด แต่ก็ดู ๆ ไป ก็เอ่อ...ดีกว่าซ้อมใหญ่ แต่ก็ไม่ประทับใจนัก กลับไปชอบช่วงที่เจ้านี่เล่นรับส่งกับเพลงเจ้าแพรว "ก้อนหินก้อนนั้น" อารมณ์มันดูต่อเนื่อง ได้ฟิลมาก ๆ ดูกันเลยดีกว่า


ตามด้วยเพลง "อยากจะลืม" ที่เจ้าเฟรมทั้งร้อง เล่นกีตาร์ เล่นละคร ในเวลาเดียวกัน เครียดค่ะเครียด


ส่วนตัวแล้ว เพลงที่ประทับใจที่สุด ขับร้องโดยหมู่มวล คือเพลง "ของขวัญจากก้อนดิน" เป็นเพลงหมู่มวลที่ประทับใจที่สุดในซีซันนี้ก็ว่าได้


ขอแถมอีกเพลงแล้วกัน เพลงสนุก ๆ ของหมู่มวลเช่นกัน "เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม" น่ารักดี ชอบ ๆ


และวีคนี้เอง ทำให้เกิดประโยคยอดฮิตประจำซีซันจากเจ้าเฟรม "ใครหนิ" และ "เอาออกได้มั้ยมันน่าเกลียดดดดด" พูดเฉย ๆ ไม่ได้ต้องใส่สำเนียงขอนแก่นเข้าไปด้วย จะได้อรรถรสยิ่งขึ้น

วีคนี้ไม่มีคนออก แถมยังมีรางวัลให้กับความพยายามให้การแสดง Musical ครั้งนี้ รางวัลก็คือเจ้าไทด์นั่นเอง ที่ได้กลับมาเรียนกับเพื่อน ๆ อีกหนึ่งสัปดาห์ ถูกใจเจ้าเฟรมเค้าล่ะ

เอ่อ...ไม่จบสักที จบการแสดง ก็ประทับใจเจ้าเฟรมอีก ช่วงที่กอดกันทั้งแปดคน ช่วงที่กอดจอย ประมาณว่าผ่านพ้นมาได้แล้ว ช่วงที่กอด กราบ ครูเล็ก พร้อมกับขอโทษที่ตัวเองทำได้ไม่ดี น้ำตาเอ่อล้นอีกแล้ว ว่าแล้วก็มาดูภาพประทับใจกันดีกว่า


No comments: